AE. Racing Club

เรื่องมีอยู่ว่าบ้านผมอยู่รังสิต แต่ผมมาทำงานที่กระบี่เป็นเวลา 4 ปีได้แล้วครับ เป็นเรื่องธรรมดาของคนหนุ่มแบบผมที่รักการท่องเที่ยวไปเรื่อยๆๆแต่แล้ววันหนึ่ง
วันที่พ่อกับแม่บอกว่าเมื่อไหรจะกลับบ้าน สาเหตุคือพ่อผมรับราชการจนครบ 60 แล้ว ต้องออกมาอยู่บ้าน ชิวๆๆกับแม่สองคน คิดว่าคงอยากจะได้ความเป็นครอบครัวกลับมา
ซึ่งในชีวิตของพ่อนั้น ต้องย้ายไปนูนมานี้ ซึ่งผมก้อเข้าใจ แต่ส่วนชีวิตผม
1.ผมไม่ชอบเมืองกรุงที่วุ่นวาย
2.ผมอยากมีชีวิตส่วนตัวที่เป็นใหญ่มากขึ้น (ผมเคยไปอยู่ ออสเตรเลียมาอาจจะติด)

มีพี่ที่ทำงานบอกว่าเรามาทำงาน ไม่ได้มาอยู่
ที่เล่ามาทั้งหมด คือ อยากระบายหรือเล่าให้ใครสักคนฟัง สรุปคือยังไงปีหน้าผมก็ย้ายอยู่ดี ไปดอนเมือง ผมอยู่แอร์เอเชีย นะครับ

เป็นน้าๆจะทำยังไงครับ จะเดินตามทางของตัวเอง หรือจะเป็นลูกที่ดีของพ่อกับแม่ :emox

ถ้าเป็นผม
ผมขอเลือกกับไปอยู่กับพ่อแม่ ขอไปดูแลท่าน
มีผู้ใหญ่ท่านหนึ่งเคยสอนผมไว้ว่า "ชีวิตคนเราไม่ได้มีวันหมดอายุบอกไว้ใต้ขวด เหมือนขวดยาคูลท์"
จะทำอะไรก็รีบทำ พ่อแม่ ควรอยู่ดูแลท่านให้มากๆ สมกับบุญคุณที่ท่านให้ชีวิตเรา

อย่างผมตอนนี้ทำงานอยู่ต่างจังหวัด ยังอยากหาเรื่องย้ายกลับบ้านให้ได้เลยครับ

  เห็นด้วยกับ #1 นะ  แต่บ้าน+พ่อแม่+ลูกและผบ.ของผมอยู่นครปฐม ผมมาทำงานที่ชะอำ16ปีแล้วออกรถมา 8ปีวิ่งไปกลับจะครบ  2แสนโลแล้วและอีกไม่กี่ปีพ่อ

ก็จะเกษียน  ผมยังไม่ย้ายกลับบ้านเลยครับซึ่งปกติผมกลับทุกๆ 10วัน  ผมไม่อยากซีเรียสเรื่องนี้มากแต่มีโอกาศก็ดูแลท่านทั้งสองอย่างดีครับ  :emov

 :emokแล้ว จขกท. -ขับ ae รึป่าวเนี้ยทำงานสายการบิน

ขับครับ 101 4afe 1600 auto สีแดง คันนี้พ่อก้อซื้อให้หลังกลับจากออสหละครับ เมื่อก่อนขับเต่า แกบอกค่าซ่อมแพงเลยแอบขายไปสะ พอคันนี้ผมบอกแกว่า เอาซ่อมง่ายๆๆ อะไหลไม่แพง ก้อได้สามห่วงทนหายห่วงมา ตอนแรกก้อกลัวไม่กล้าขับไกล เพราะรถหลายปีแล้ว สรุปตอนนี้วิ่งกระจายทนจริงๆๆ กระบี่ ตรัง ภูเก็ต หาดใหญ่ นคร สุราด เกาะสมุย เรียกว่าตะลอนเที่ยวเลยครับ
ถึงแม้ผมทำงานสายการบิน มีหลายครั้งที่เคยจะเปลี่ยนรถใหม่แต่ไปๆๆมาๆๆ ก้อกลับมา ae เหมือนเดิม สรุปไม่ซื้อหละ
ผมรับราคากับสภาพ วัสดุรถพวกใหม่ๆๆไม่ได้จริงๆ ยกฟากระโป่งหน้าดู เกร็งข้อสะแข็ง สรุปนิ้วก้อยผมก็ยกได้หละ
เบาะและบางจิงๆๆพวกป้ายแดงเนี่ย

.........คติผมเลยหากกลับมาบ้านเมียหน้าเป็นตูดแล้วเราจะไม่มีความสุขกับชีวิตเเละการทำงาน...... เเละงานบางงานไม่เหมาะกับคนทุกคน...... :emotn :emotn :emotn


.........สิ่งสำคัญที่สุดเเละเป็นสิ่งสุดท้ายสำหรับทุกคนไม่พ้นคำาว่า.....ครอบครัวครับ...... :emotv :emotv :emotv

ขอบคุณครับน้า

ผมให้ความสำคัญ กับ คนที่รักและครอบครัวก่อนครับ

ผมอายุยังน้อยอยู่ ยังมีโอกาสเลือกงานอยู่ครับ จบมา 3 ปี เปลี่ยน มา 3ที่แล้ว ตอนนี้อยู่ใกล้ทั้งครอบครัวและคนรัก ครับ

มีเวลาให้กันมากขึ้น

ถ้าเป็นผมก็เลือกที่จะอยู่กับคุณพ่อคุณแม่ครับ อยู่ดูแลท่านไปครับ เพราะตอนเราเป็นเด็กท่านไม่ต้องคิดเลยว่าจะต้องอยู่กับเราครับ และท่านอยู่กันเราโดยที่ไม่ต้องถามใครเลยครับ

ตอนนี้ผม 29
จริงๆๆครับขอบคุณคราบ

ครอบครัวสำคัญกว่าทุกสิ่งครับ

ผมมาอยู่เมืองนอก 14 ปีแล้ว ก้อมีคำถามแบบเดียวกับน้าเนี่ยครับ แต่ความที่ผมชอบอยู่ตัวคนเดียว ผมคิดจะทำอะไรผมก้อทำ แต่เรื่องส่งเสียเรื่องทางบ้านผมรับผิดชอบหมด ทางบ้านก้อเลยไม่ว่าอะไรครับ ...

รีบทดแทนบุญคุณพ่อแม่ อย่ารอก่อนสายไป เพราะเวลาไม่เคยรอรอใครครับ

ผม 26 ย่าง 27 ครับ

ลูกคนเดียวด้วยครับ ^^

น้าซี ปีหน้าผมคงเข้ากรุงแล้วครับ

ทุกสิ่งบนโลกนี้ซื้อได้ ยกเว้นเวลา

บอกได้อย่างเดียวว่า เกิดเป็นคน ชีวิตมันสั้น เวลามีน้อยครับ
นึกคิดอะไร ต้องการทำอะไร ต้องทำให้ได้ และทำทันที อย่ามัวแต่ จะๆๆๆๆๆๆๆๆ สุดท้ายจะไม่ได้ทำ

:emo2

ตอนนี้ผมอยู่กับแม่ ก็ดูแลกันตามฐานะครับ สุขบ้างทุกข์บ้าง แม่ก็ทนอยู่ได้ ไม่เคยนึกรำคาญ หรือลำบาก
เคยมีคำพูด แม่คนเดียวเลี้ยงลูกเจ็ดคนได้ ลูกเจ็ดคนเลี้ยงพ่อแม่คนเดียวไม่ได้ (ก็เมิงเกี่ยงกันนี่)

ครอบครัว สำคัญที่สุดครับ :emots

ถ้าวันนึงผมมีลูกที่ต้องเดินทางทำงานห่างไกลจากผม แต่เขาไปเพื่ออนาคตที่ดีของเขา ผมจะมีความสุขอย่างยิ่ง แค่โทรมาคุยบ้าง ส่งข่าวบ้าง แวะมาหาบ้าง ก็ดีใจแล้ว

ผมก็คนหนึ่งที่พอจบแล้ว ก็ทำงานสงขลาเลย จนมีภรรยา มีลูก เสียใจสุด ทีไม่ทันดูใจแม่ครับ แม่อยู่กำแพงเพชร แต่ทำยังไงได้ ชีวิตมันมีอะไรที่ลิขิตเอาไว้แล้ว

บ้านอยู่รังสิต ปีหน้าจะมาอยู่ดอนเมือง ผมอิจฉามากๆ
ตอนนี้ผมอยู่ปราจีน อนาคตกำลังรุ่ง พ่อกับแม่อยู่ลำปาง ก็ถามเหมือนกันว่าเมื่อไหร่จะกลับบ้าน ผมก็ลำบากใจ
ถ้าเลือกได้ อยากทำงานใกล้บ้านครับ

ถ้าเลือกได้คงเลือกครอบครัวก่อนครับ แต่ถ้าครอบครัวดูแลกันเองได้ แล้วเราเป็นกำลังหลักในการหารายได้ก็คงต้องเลือกรายได้ครับ

ขอบคุณน้าๆมากครับ มีเพื่อนในคลับนี้และอบอุ่นจริงๆ

   .......รับทราบคร้าบ