ตลอด 9 ปีที่ผ่านมา สำหรับสมาชิกคลับที่นี้ ผมเองมองน้องๆๆที่เข้ามาเป็นครอบครัวที่อบอุ่นที่นี้ เหมือนผมที่เข้ามาแรกๆๆ ผมคิดว่าที่นี่คือส่วนนึงในชีวิตผม ผมเข้าเว็บเออีทุกวัน ก็มีความสุขดี การทำงานของคลับที่ผ่านมา บอกตามตรง ผมทำตามใจ ตัวเอง ผมพอใจคือทำ เพราะสิ่งที่ผมทำ คือความสุขของน้องๆๆ นั่นคือความสำเร็จในการทำงานในคลับนี้ 2 ปีที่ผ่านมาผมเฝ้ารอการจัดงานครบรอบคลับมาตลอดซึ่งมันไม่ใช่หน้าที่ความรับผิดชอบโดยตรงของผม ปีที่แล้วผมวางงานทุกอย่าง ผมเสนอเข้าที่ประชุม แต่ก็มีการปรับเปลี่ยน แล้วก็งานล่มไม่มีเกิดขึ้นเหมือนเคย จนมาปีนี้ผมก็วางงานไว้อีก รวมถึงสิ่งที่ผมคิดว่าดี แล้วเกิดประโยชน์ต่อคลับ แต่วันนี้ ผมเริ่มไม่มีความสุข ผมอยุ่เฉยๆๆไม่โดนลับหลัง แล้วผมก็ใช้ความเมตตาจาก สปอนเซอร์ จากทีมผม ไปออกสื่อทำการตลาดคงจะดีกว่า ก็หวังว่าคลับจะก้าวต่อไปขอออกจากการเป็นสต๊าฟ ตั้งแต่วันนี้
ผมไม่รู้หรอกว่าเกิดอะไรขึ้น แต่อยากมาให้กำลังใจครับ การเสียสละทำอะไรที่ให้เกิดผลแก่ส่วนรวมหรือคนส่วนใหญ่แล้ว ถือเป็นการสร้างบุญใหญ่ครับ แต่การอยู่รวมกันหลากหลายก็หลากหลายความคิดด้วยเช่นกัน ซึ่งก็วนเวียนๆ อยู่ที่เห็นด้วย เห็นต่าง ไม่เห็นด้วย กลางๆและเฉยๆ ใครจะเป็นไงกรุไม่สน เหอะๆ อยู่แค่นี้ล่ะ เอาเป็นว่า ใครทำใครได้ครับ(บารมีติดตัวคนที่ทำไป) เพราะฉะนั้น เก้าปีที่ทำสิ่งดีๆให้แก่คนส่วนใหญ่ ซึ่งผมตามอ่านดู ทราบว่าท่านจขกท. ได้ทำสิ่งดีๆเอาไว้มากให้กับเวปนี้ การเสียสละเวลาส่วนตัว เอามาแบ่งปันเฉลี่ยเจือจานให้กับคนส่วนรวมนั้น เป็นกุศลเป็นบุญใหญ่ครับ ผมคนหนึ่งที่ขออนุโมทนาบุญกับท่านด้วยครับ
แต่ทั้งหลายทั้งปวง เพื่อนสมาชิกต่างหากที่สำคัญกว่า
ไม่ใช่คณะกรรมการ หรือใครก็ตามที่มีอำนาจ
ทำไมไม่ถามในสิ่งที่เสนอกับเพื่อนๆสมาชิกในคลับนี้ ว่าจะจัดงานที่ว่า เพื่อนสมาชิกมีความเห็นอย่างไร คำตอบจะอยู่ตรงนี้ครับ ไม่ใช่สตาฟหรือ ใครอื่นครับ เขาไม่สน (ซึ่งผมก็ไม่รู้ว่าเขาเป็นใคร แล้วก็ไม่อยากรู้ด้วยครับ) ก็ช่างหัว....เหอะ แต่หากเราคิดจะทำ ก็ควรถามเพื่อนสมาชิกครับ ความเห็นส่วนใหญ่เป็นยังไง ก็เดินตามนั้นโลดครับ
อดีตเมื่อหลายปีก่อน ผมใช้รถยุโรปซึ่งไม่ค่อยมีคนกล้าใช้กัน เรโนลต์ ค่าดูแลปีๆเป็นเงินจำนวนมากครับ(หากคิดเป็นเงินก็น่าจะซื้อสามห่วงได้ครึ่งคันหรือหนึ่งคันในยุคนี้เลยล่ะ) เป็นอะไรที่จะทิ้งก็เสียดาย จะขายก็ไม่ได้ราคา ตกกระไดพลอยโจร แล้ววันหนึ่งก็มีคนที่มีหัวอกเดียวกัน มาเริ่มคุยเริ่มแบ่งปันกันในอินเตอร์เนท เพียงคนแค่ไม่กี่คนในประเทศนี้ ที่เริ่มต้นและจุดประกาย วันหนึ่งก็เกิดการมิสติ้งเล็กๆ ระหว่างคนที่มีหัวอกเดียวกันโดยผมเป็นผู้เริ่มต้น เป็นผู้เสียสละขับรถจากอุบลมาทุกครั้ง ผมตอนนั้นเกษียญตัวเอง ให้ภรรยาเลี้ยง เลยมีเวลามากหน่อย ตอนนี้มีเวลาน้อยลงกลับมาเลี้ยงภรรยาแระ อิอิ วันๆไม่มีไรทำ ก็ควบเจ้า อาร์สิบเก้ามั่ง อาร์ยี่สิบเอ็ดมั่ง จากอุบลราชธานี มานั่งทานข้าวกับเพื่อนๆที่ใช้รถเรโนลต์เหมือนกัน แลกเปลี่ยนกัน ทานเสร็จ คาราโอเกะเสร็จ ก็ควบกลับอุบลเลย ก็บ่อยครั้งครับ ลองเข้าไปดูข้อมูลในเวปนี้ได้แต่คงย้อนไปหลายปีมาก ผมเป็นหนึ่งในไม่กี่คนที่เริ่มก่อตั้งชมรมเรโนลต์แห่งประเทศไทยขึ้นมา ทำให้มันเกิดขึ้นมาเพื่อประโยชน์สาธารณะ ซึ่งหมดเงินส่วนตัวไปมากพอสมควรครับ แต่ในตอนนั้นยังขับรถเร็วอยู่ ใช้ความเร็วบนถนนหลวงระดับร้อยแปด สองร้อยแช่ยาวๆเลยครับ โดยเฉพาะเจ้าตัวใหญ่อาร์ยี่สิบเอ็ด สองร้อยยี่สิบมาในพริบตาครับ(ผมว่าฝาดำของน้าสันต์คงตามไม่เห็นไฟท้ายครับ อิอิ ขออนุญาตพาดพิงหน่อยเด้อ คริ คริ) รถแข่งในคราบรถบ้านดีๆนี่เอง ตอนนั้นผมฟัดแทบทุกรุ่นเลยครับ สู้ไม่ได้แค่ลักซัส(มันขี่กันเยอะกระดูกคนละเบอร์) นอกนั้นชิวๆ บนถนนหลวงนี่ล่ะ วันหนึ่ง แนวคิดนั้นได้เปลี่ยนไป สำหรับผมนั้น ให้โดยไม่หวังผลตอบแทนใดๆเลย ให้เฉยๆให้ตลอด แต่ก็มีเพื่อนสมาชิกอีกหลายคน กลับมีแนวคิดที่แตกต่าง มีผลประโยชน์ที่แอบแฝง มีอะไรอีกหลายๆอย่างที่ซ่อนอยู่ ผมก็แค่ปลีกตัวออกมาอย่างสงบ แล้วก็ไม่ได้กลับไปอีก เหลือไว้แค่องค์ความรู้ที่เราได้แบ่งปันให้กับผู้คนที่มีหัวอกเดียวกันอย่างเราไว้เป็นประโยชน์แก่สาธารณะ ซึ่งวันนี้ก็ยังคงอยู่ กับความรู้สึกดีๆที่เราจากมาครับ ไม่มีอะไรจีรังยั่งยืนหรอก มีเกิด ก็มีเสื่อม แล้วก็มีวันจาก แต่สิ่งดีๆสัจธรรมยังคงอยู่ เราก็เป็นเรา เป็นตัวของตัวอยู่อย่างนี้ เหมือนเช่นจขกท. บ้านนี้ หลากหลาย แต่หากเราคิดว่าสิ่งดีๆที่ทำนั้น จะเกิดประโยชน์แก่คนส่วนรวม ก็ทำไปเหอะครับ แต่หากน้อยอกน้อยใจ ทำอะไร หรือคิดจะทำอะไร ก็มีแต่คนปัดแข้งปัดขา หากสบายใจที่จะไปพักผ่อนก็ทำครับ ผมแค่ให้กำลังใจเล็กๆจากแดนไกล เผื่อจะให้สติ เดินต่อไปครับ ขอบคุณสำหรับพื้นที่เล็กๆนี้อีกเช่นกัน
การเปิดใจ พูดคุย รับฟังซึ่งกันและกัน เป็นสิ่งที่ดี หากคุยกันไม่ได้ ก็คงต้องหันหลังให้แบบที่บอก ทำในสิ่งที่ดี คิดดีทำดี พูดดี ใครไม่เห็นด้วยก็ช่างหัวมันเต๊อะ
