เมื่่อคืน NEOGEN savfe my life ครับกำลังขับรถกลับจากยโสฯมากรุงเทพ ยี่สิบนาฬิกา
เส้นก่อนเข้า อำเภอสุวรรณภูมิ ถนน
ตรงยาาาาวววว และเเคบมาก
ใหล่ทาง กว้างแค่หนึ่งคืบด้วความต้องการแก้ง่วง เลยกดไปเต็มข้อ 120....130...140.....ข้าหน้ารถโล่ง มีรถสวนมาเล็กน้อย
150...160......
วันนี้แปลกๆ วิ่งกลับกทม คนเดียวรึไงแล้วภาพแสไฟ รถสวน และ หมู่บ้านริมขอบฟ้าข้างหน้าเหมือนโดนดูดหายไปในหลุมดำ"เชรี่ย สิบล้อ!"
เท้าที่กดคันเร่งเต็มข้อ ฉับพลันเปลี่ยนไปกดที่เบรคแสนรักเอี๊ยดดดด! รถล้อตาย แต่เอ๊ะ ความเร็วลดลงอย่างรุนแรง
ไม่ลื่นไปเรื่อยๆ แบบ เอิรท์ ที่เคยใช้
สามห่วงแก่ๆ ของผมก้อหามีเอบีเอสไม่
หักหลบออกขวากะจะส่งคันเร่งแซง"เชร๊ดดด.." ซีนอลขาววาบสวนมาย้ำเบรคสุดแรงอีกสองสามครังพร้อมหักกลับมา
หวังจะขอพึ่งพาใหล่ทาง แม่จ้าว แคบเสียนี่กะไร
หัวรถผมมุดเข้าไประหว่าง หย่อมหญ้าข้างทาง
และบังโคลนหลังซ้ายของสิบล้อไร้ไฟท้ายบังโคลนรูบเชกูวารา ส่งยิ้มให้ผม l
สวัสดีแคร๊บ.... ก่อนที่แกจะยืดระยะห่าง ออกไป ออกไป
พอเห็นยืดระยะได้ ผมจึงผ่อนคันเร่ง
ประคองรถขับขาสั่นดิ๊กๆๆๆ แบบชีลด์ๆ กลับ กทม
เพิ่งสังเกตุว่า ฝนตกน้ำแรกๆ ท้ายรถพี่สิบล้อทั้งหลาย เต็มไปด้วยขี้โคลน
แสงไฟลอดออกมาได้ยากนัก
ผมถึงไม่สังเกตุเห็น
ยังไงขับรถกันระมัดระวัง
ในความเร็วที่ปลอดภัยนะครับ 
ขับไม่เร็วไม่เปงอย่างนี้หรอกส่วนผมคงเข็ดไปอีกสักเดือน....
