มีเรื่องปัญหาชีวิตมาปรึกษาคับมีเรื่องรถและของแต่งรถมาเกี่ยว...

[jedee]

  อย่าไปโทษตัวเอง ทุกสิ่งทุกอย่างที่เกิดที่เป็นล้วนมีเหตุปัจจัยให้เกิดให้เป็น สัมมาอาชีพไม่ใช่มีแค่อาชีพสายการบิน อาชีพที่มั่นคงมีออกมากมายทำเงินได้เยอะกว่าด้วยครับ แต่ตระกูลนี้ถูกกำหนดให้เกิดมาชดใช้หนี้สินเวรกรรมกันและกันแบบนี้ สิบปีที่ไม่พูดกับบุพการี สิบปีที่แค่ตบน้อง ผมไม่อยากเล่าเรื่องอดีตที่ไม่ดีมากมายเพื่อเป็นอุทธาหรณ์เทียบเคียง แต่จะเล่าแค่เล็กน้อย แต่ผมว่าแค่น้องเถียงแล้วคุณตบ มันยังน้อยไปสำหรับผมครับ อดีตที่ไม่ดีซึ่งเราไม่มีทางย้อนกลับไปแก้ไขได้ ผมก็เป็นพี่ใหญ่เหมือนคุณนี่ล่ะ แต่มีน้องในปกครองอีกสาม ไม่ใช่แค่คนเดียว เอาเป็นว่า ผมเคยเตะน้องสาวจนตกกระไดบ้าน เคยตบคาชามข้าวกลิ้งต่อหน้าพ่อแม่เลย เพราะมันบอกไม่ฟัง เมื่อครั้งเด็กๆ แต่ใครแตะต้องน้องผมทุกคนไม่ได้ ผมตามไล่อัดถึงบ้านเลย ในโรงเรียนก็เป็นขาใหญ่เสมอ ทั้งที่ตัวเล็กนิดเดียวแต่ใจนั้นยิ่งใหญ่กว่าตัวนัก เคยชกกับเพื่อนนักเรียนที่ตัวใหญ่กว่าสามเท่า แม่มเล่นล้มทับเราอย่างเดียวไม่เป็นมวย นั่นเป็นสิ่งไม่ดีที่เกิดขึ้นในอดีต น้องๆทุกคนที่โดนผมอัด ได้ดีทุกคน วันนี้เงินเดือนมันแต่ละคนๆเกือบแสนหรือเกินนิดๆกันทุกคนครับ ซีแปดซีเก้ากันหมดแล้วล่ะ แต่เขาก็ยังรักยังเคารพผมเป็นพี่ใหญ่เสมอ พ่อที่ไม่เข้าใจผม(แต่ไม่ใช่เรื่องปกครองน้องนะ แค่เรื่องอาชีพที่ท่านกำหนดแบบที่คุณโดนนั่นล่ะ) ผมก็อาศัยความอดทนจนแกยอมรับครับ แต่ผมมาสร้างเนื้อสร้างตัวด้วยลำแข้งตัวเองกว่าสามสิบปีครับ พ่อแม่อยากให้ผมเป็นผู้พิพากษา ไม่ก็เป็นอัยการเพื่อเป็นเกียรติประวัติแก่วงศ์ตระกูล ขอร้องให้ผมไปสอบสักครั้ง แต่ผมปฏิเสธ(เด๋วสอบได้แล้วจะไม่มีข้อแก้ตัวใดๆว่าไม่อยากทำอาชีพนั้น) ผมเคยรับราชการทหารมาก่อน รู้ว่าเป็นราชการมันต้องติดคุกเวลา เลยเป็นแค่ทนายจนๆแต่ไม่จนมากว่าสามสิบปีแล้วครับ เพื่อนผมที่สอบเป็นผู้พิพากษาเมื่อสามสิบปีที่แล้ว วันนี้เงินเดือนตันสองแสนบาทต่อเดือนมากว่าสิบปีแล้วครับ แต่ผมก็เลือกที่จะเป็นตัวของตัวเองมาตลอด จนมีลูกสาวคนที่สอง พ่อผมถึงยอมอุ้มหลานครับ กว่าจะผ่านพ้นตรงนั้นได้ก็นานทีเดียวเชียว ผมก็แค่ไม่ทำตามเหมือนคุณนั่นล่ะ วันนี้ผมดูแลพระพรหมสององค์ของผมเป็นอย่างดี น้องผมยิ่งโต(ซีเยอะ) มันก็ยิ่งไม่มีเวลา ทั้งที่อยู่อำเภอจังหวัดเดียวกันกับพ่อผม(โคราช) ผมกลับโคราชทุกอาทิตย์ครับ แค่ไปนั่งทานข้าวกับพ่อแม่ ซื้อของที่ท่านชอบไปฝาก เอาหนังสือธรรมะไปฝากให้ท่านแจกผู้คน ซึ่งผมพิมพ์เกือบจะพันเล่มแล้วล่ะมีชื่อท่านด้วย แต่ตังค์ผมคนออก แล้วพูดคุยแบ่งปันกันทุกเรื่อง ที่ดินที่พ่อยกให้ผมกับน้องทั้งสี่ ผมก็ผ่านไปให้ลูกผมสามคนเรียบร้อย แถมบอกน้องๆว่าเราแก่แล้ว ทำไมไม่โอนผ่านไปให้หลาน(ลูกของเอ็งเลยล่ะ) แต่มันเสียดายค่าโอนกะภาษีที่เพิ่มขึ้นอีกสองเท่า เลยมีผมคนเดียวที่ทำแบบนี้ คิดใหม่ ทำใหม่ครับ ผิดเราก็ยอมรับผิดครับ ผมผิดที่เคยเตะน้อง ตบน้อง ทำสารพัด เพื่อให้มันเป็นคนดี ไม่เดินทางผิด แต่ผมก็ยอมรับผิดกราบขอโทษมันทุกคนล่ะ ตอนมันซีน้อยๆผมไม่มีเงินเดือน มันก็มาแบ่งผมใช้ออกบ่อยๆครับ ตอนนี้ดีหน่อยที่ไม่มากวนเลย ตั้งแต่มันได้แปดหลายปีแล้วล่ะ ทุกๆเทศกาล เราก็จะกลับบ้านพ่อแม่ทุกปี แต่ผมทุกอาทิตย์เป็นพี่ใหญ่ที่ขับรถจากอุบล เพื่อแค่ไปทานข้าวกับคุณพ่อคุณแม่ แล้วก็เดินทางกลับอุบล อีกไม่กี่วันก็ต้องเดินทางไปรับท่านเข้ามาทำธุระที่กรุงเทพครับ ผมไม่เคยปฏิเสธโอกาสสร้างบุญกุศลกับพ่อแม่เลย นี่ไงผลของการเลือกที่จะทำอาชีพที่เราชอบครับ มันเป็นอิสระในเรื่องเวลามาโดยตลอดกว่าสามสิบปี

ผมเชื่อว่ายังไม่มีครอบครัวทั้งคนที่ถาม และน้องสาวแน่ คุณต้องย้อนกลับมาดูตัวเอง แล้วดูใจตัวเอง หากเอามาเยอะก็จะเห็นเหตุปัจจัยเองว่าเพราะอะไรถึงเป็นเยี่ยงนี้ แต่คุณแม่ผม สมัยที่ผมเริ่มสร้างเนื้อสร้างตัวใหม่ๆ ด้วยการกู้เงินนอกระบบมาเปิดสำนักงานครับ พ่อผมไม่สนับสนุนให้ทำอาชีพทนายความครับ เลยลำบากมากในตอนเริ่มแรก คุณแม่ท่านบอกผมว่า ต่อให้คนอื่นมองลูกแม่เป็นขี้ พ่อแม่มองลูกเป็นทองคำเสมอ ผมทราบด้วยจิตผมเลยครับ วันนี้ไม่มีใครกล้าดูถูกผมอีกแล้วครับ เพราะผมทำให้เขาดูถูกเราไม่ได้ครับ พ่อผมก็ค่อยๆลดลงๆตามอายุท่าน อานิสงค์ของการอดทนนี้ ทำให้ผมมีครอบครัวที่อบอุ่น มีลูกที่อยู่ในโอวาททุกคน มีศีลคลุมใจเสมอ แล้วเอาศีลเลี้ยงลูกทั้งสามครับ เช้านี้ฝากแค่นี้ก่อนครับ แล้วก็ฝากอาจารย์ผมท่านหนึ่งครับ ท่านเป็นเศณษฐีแสนล้านครับ แต่หาสุขแท้ไม่ได้สักที วันนี้ท่านพบสุขแท้แล้วครับ ผมและครอบครัวกำลังเดินตามรอยท่านครับ เพิ่งเปิดตัวหนังสือไปเมื่อเดือนท่ีแล้วเอง ลูกผมกะลูกท่านเป็นเพื่อนกันคุยกันในเฟดทุกวันครับ ธรรมอยู่ใกล้ตัวรอบตัวเราแท้ๆ แต่เราทำให้เหมือนอยู่ห่างไกลซะอย่างงั้น โชคดีครับ



http://www.youtube.com/watch?v=68SkkS2a6mw

[อิชิตัน underbrain]

ขอบคุณทุกๆความเห็นและข้อคิดต่างๆ

ผมเองก็คิดโกรธตัวเองเหมือนกันที่ทำแบบที่พ่อแม่ต้องการไม่ได้
ผมดื้อเองเค้าให้ไปเรียนต่อก็ไม่ไป เป็นห่วงรถกลัวโดนขาย...
มานั่งคิดตอนนี้กลั้นใจนิดเดียวตอนนี้ผมคงไปได้ไกลกว่าที่เป็นอยู่
แต่มันผ่านไปแล้วผมจะไม่นึกถึงมันอีก...

ผมเองคงคิดอะไรโง่ๆ ว่าเค้าไม่รักเรารักน้องสาวมากกว่า
แต่มันคงเป็นทุกบ้านที่เอาลูกสองคนมาเปรียบเทียบกัน
ผมคงต้องลบความคิดนี้ซะ...

ผมเองที่ปล่อยให้ความสัมพันธ์ที่ห่างเหินเกิดขึ้นมานานมากแล้ว
ญาติทุกคนรู้ดีที่ไหนมีพ่อจะไม่มีผม ที่ไหนมีผมจะไม่มีพ่อ...
และถูกญาติๆสอนมาตลอดว่าเราเป็นลูก เค้าเป็นพ่อ ต้องยอม!
ผมเองก็ไม่รู้เหมือนกันว่าผมเริ่มต่อต้านมาตั้งแต่เมื่อไหร่?
จริงๆผมพยายามขอโทษและเข้าหาก้มกราบและขอโทษแล้วแต่
ก็ไม่เป็นผล เค้าไม่รับ
ที่บ้านผมเข้มงวดมาก"ไม่ก็คือไม่ ห้ามขัดคำสั่ง"ในทุกๆเรื่อง
ผมเองเคยมีปากเสียงกันหนักสุดคือ มีปัญหากับน้องทั้งที่เราไม่ได้ผิด
แล้วน้องสาวชูนิ้วกลางพูดว่ากวย..ผมก็โมโหบอกกรูพี่..คุณ..นะ
มันพูดต่อพี่แบบมรึงกรูก็ไม่อยากมี ผมตบหัวน้องไป1ที
น้องตะโกนเรียกพ่อ แกเข้ามาจะต่อยผมบอกมรึงทำไรน้อง
ผมเองยอมรับไม่ได้ตั้งใจ แค่อยากให้เค้าฟังก่อนว่าเรื่องราวมันเป็นยังไง
แกโถมจะอัดผมท่าเดียวผมเลยผลักเค้าออก เค้าพูดว่าไม่ว่าอย่างไร
ผิดหรือไม่มรึงเป็นพี่ไม่ควรทำน้อง แกไปคว้าลูกโม่มาจ่อหัวผม ผมบอกยิงเลย!

สุดท้ายแกบอกผมกับเค้าขาดกัน...ไม่ต้องเป็นพ่อลูกกันอีก!
เหตุการณ์นี้คงเป็นฟางเส้นสุดท้ายของแกกับผม
หลังจากนั้นก็ไม่เคยพูดกันอีกเลย...
แต่ผมเคยถามแม่อยู่ครั้งนึงว่าพ่อยังโกรธผมเพราะเรื่องนี้ใช่ไหม?
แม่บอกว่าจริงๆพ่อผมผิดหวังที่ผมเป็นแบบที่เค้าต้องการมากกว่า(ทำงานเหมือนเค้า สายการบิน)
เหมือนอายที่พอใครๆถามถึงผม เค้าก็จะเปลี่ยนเรื่องไปเลย...

ผมยังจำได้ดีตอนผมเรียนจบผมก้มกราบขอขมาและบอกว่าผมจะบวช
คำตอบที่ผมได้รับคือ มรึงไปหาเลี้ยงชีวิต..คุณ..เหอะ...
ทุกครั้งที่ผมนึกถึงเหตุการณ์นี้น้ำตาผมจะไหลเองทุกที

เงินเดือนเดือนแรกใส่ซองให้พ่อแม่ คำตอบที่ได้รับ มรึงเก็บไว้เลี้ยงชีวิตมรึงเหอะ...

ผมเองพยายามเข้าหาอยู่เนืองๆหาโอกาสเอาเงินใส่ซองให้พ่อแม่
พ่อรู้ด่าแม่ต่อหน้าผมอีกอย่าไปรับเงินมัน ไม่ต้องไปขอมันใช้!

ไม่รู้ว่าผมไปทำอะไรเค้าถึงอคิกับผมมากขนาดนี้...
เค้าคงคาดหวังในตัวผมไว้มากจริงๆ

ผมเองคงคุยกับที่บ้านน้อยไปจริงๆ
ผมคงต้องพยายามให้มากกว่านี้...

ผมพอจะมีทางออกของผมแล้วคือ หาเช่าที่เก็บของ
ผมอยู่โชคชัย4แถววังหิน รบกวนเพื่อนๆพี่ๆช่วยดูให้ทีคับ
แล้วรอดูว่าอะไรมันดีขึ้นไหม?
ถ้ายังแย่อยู่ผมก็คงจะต้องหาลู่ทางที่ผมจะต้องเดินต่อไป

ขอบคุณทุกๆคนอีกครั้งจากใจคับ

ผมว่าให้เวลาเป็นเครื่องตัดสินใจครับ  ผมแนะนำควรไปหาซื้อบ้านอยู่เอาแบบใกล้ๆบ้านครับเป็นทาวเฮ้าก็ได้  แล้วเราก็มาบ้านบ่อยๆ เพราะจากที่อ่านมา  มันน่าจะยาวแล้ว แต่เยี่ยวยาได้ครับเวลาเท่านั้นเป็นเครื่องวัดใจครับ ตราบใดเรายังมีพ่ออยู่ในใจ ยังไงเราก็รักท่านอยู่ดี ผมว่าเราออกมาลองดูก่อน ยังไงถ้าซื้อบ้านยังไงมันก็เป็นทรัพย์สินครับไม่ไหวก็ขายได้ ไหวก็ไว้อยู่กับภรรยาถ้าเรามี   แล้วเราก็แบบว่าเอาใจท่านไปไหนก็ซื้อของมาฝาก ซื้อกลับข้าวมาให้พ่อแบบว่าบอกแม่ว่าผมซื้อให้พ่อทาน เขาจะกินหรือเปล่าไม่รู้เราก็กลับบ้าน น้ำหยดลงหินครับทุกวันมันยังกร่อน อันนี้แค่เราไม่ได้เป็นอย่างที่เขาหวังไว้ก็เท่านั้น ส่วนตัวเราก็ดันมีแนวทางของตัวเองอีกทุกอย่างมันเลยสวนทางกัน ผมว่าวิธีก็นี้ดีนะ ซักวันแกคงรับได้   (ผมว่าเหมือนพ่อแม่ที่เกลียดลูกตัวเองที่เป็นเกย์ เป็นตุ๊ด เป็นแต๋วอะครับ แล้ววันหนึ่งเขาก็ต้องปรับสภาพมายอมรับได้) แล้วพี่ก็ไม่ได้ทำเรื่องเลวร้ายอะไรแค่ชอบรถ  แถมเงินเดือนก็มาก ภาระก็ไม่มีอย่างนี้เราต้องลองพิสูจย์ตัวเองครับ (ขอโทษนะครับที่แนะนำแบบนี้ผมว่ามันสมควรจะเป็นแบบนี้  ในแนวคิดผมนะ ถ้าเกิดขึ้นกลับตัวผมๆจะทำแบบนี้)เป็นแนวคิดนะครับ

[ป๋องเอ๋อ]

เป็นกำลังใจให้ครับ

[takuro]

เป็นกำลังใจให้ครับน้า

[4d56]

หนักมากจริงๆคับ อ่านแล้วก้อน้ำตาซึม คงช่วยอะไรไม่ได้คับ คอยให้กำลังใจน้าแระกันคับ สู้ๆคับ

[โอ....โทโคบุ]

การออกไปอยู่ข้างนอกไม่ใช่ทางออก 

ทำให้ความสัมพันธ์แย่ลงกว่าเดิม

อย่างน้อย อยู่บ้านเค้าก็ยังรู้ว่าเราไม่เป็นอะไร สบายดี

[Kai_Katak]

สู้ ต่อไปนะคับ.................

[yoshio ae]

วันนี้ไปหาห้องเช่าได้แล้วคับ

ขนาดห้อง ผมว่าน่าจะยัดของเข้าไปได้หมด ไม่หมดก็ต้องยัดให้หมดให้ได้ ผมคงไม่ออกจากบ้าน

แต่เอาของออกมาจากบ้านให้หมด เดือนละ 2200 บาท ไม่ไกลจากบ้าน 

แก้จุดแรกไปก่อน น่าจะลดการประทะลงไปได้บ้าง

และของที่ผมรักก็ยังอยู่ครบ ถือซะว่าย้ายที่เก็บใหม่ไปก็แล้วกัน คิดให้สบายใจ

แล้วอะไรจะเกิดมันก็ต้องเกิด ค่อยแก้กันไปทีละจุด

ขอบคุณสำหรับ กำลังใจ ข้อคิด และอีกหลายๆอย่างที่เป็นประโยชน์ที่ทำให้ผมคิดได้

ทำให้ให้ผมรู้ว่าผมมองข้ามสิ่งที่สำคัญไปคือ  ครอบครัว

บ้านหลังนี้อบอุ่นมากคับ

ขอบคุณจากใจอีกครั้ง บ้าน ae racing club 

[O_oF........sss]

 

[kit_tawee]

สู้ๆๆครับ

[Sprintter@TZ]

แต่อย่างที่น้าๆ ท่านอื่นว่าครับ เรื่องครอบครัวเป็นเรื่องละเอียดอ่อนคงใช้ความคิดคนอื่นไม่ได้ครับน้า ต้องลองคิดดูแบบดีๆ หลายๆ ครั้ง แล้วค่อยตัดสินใจครับ
 

[Jub@92GTI]

วันนึง พ่อผม เสียชีวิต

ผมมานั่งนึก ถึงเรื่องเก่าๆ.........เฮ้อ เราไม่น่าทำเรื่อง.......เอาไว้เลย


ถ้าวันนี้ พ่อ แม่ เรายังอยู่
อะไรที่เป็นความสุข.........
อะไรที่พ่อ แม่ เรา กินได้........
ทำให้พวกท่านมีความสุข............หาให้ท่านได้กิน ได้ทาน  เลยครับ


ดีกว่า ไปทำบุญให้ตอน ท่านจากเราไปแล้ว(เหมือนผม)
เวลามันย้อนกลับไม่ได้  ลำบากช่วงนี้สักนิด อดทดอีกหน่อย
ความดี ทำได้ ทำเพื่อบุพการีไปเรื่อยๆ อย่าไปหวังผลตอบแทน ครับ

ขอเป็นกำลังใจให้อีกคน ครับ

[ปังปอนด์...TZ]

สู้ๆครับ เป็นกำลังใจให้  เพราะสุดท้าย ยังไงก็พ่อแม่เราครับ 

[SIGNAL43]

น่าจะลองเปิดใจพูดคุยกับคุณพ่อคุณแม่ก่อนน่ะครับ  เราเป็นลูกยังไงก็ต้องเข้าไปพูดคุยกับท่านก่อน  ผมว่าบางทีท่านอาจจะรอเราอยู่ก็ได้ครับ

[Piggy 92]

สิ่งที่ดีที่สุด บางทีมันก็ไม่ถูกต้อง
และ สิ่งที่ถูกต้อง ก็ไม่ดีที่สุดเสมอไป

บางอย่าง มีก็ดี ไม่มีก็ได้
บางอย่าง มีก็ได้ ไม่มีก็ดี

ขอให้น้าผ่านปัญหานี้ไปได้ โดยที่ครอบครัวยังคงอยู่นะครับ 

[surachat_pea]

ยกตัวอย่างของผมเอง  มันก็แค่ทางเดินชีวิตของคนคนหนึ่ง  ผมไม่ได้อยู่กับครอบครัวแต่เมื่อตัวเองมีครอบครัว  

จึงสำนึกได้ว่าครอบครัวคือสิ่งที่สำคัญที่สุดจริงๆ

ลูก  สอนผมให้รู้จักอะไรมากมาย  และเมื่อย้อนคิดกลับไปมองตัวเองที่ทำมาไม่ดีเลย
ไตร่และตรองด้วยใจครับ  ความคิดผิด-ถูก อยู่ที่ใจตัวคิดครับ  

[COROLLABOY]

เรื่องที่เกิดนี้ผมว่ามันเป็นประโยชน์มากเลยนะ ลองคิดดีๆ เพราะคุณจะรู้ปัญหาเวลาคุณมีลูก ถึงแม้อาจไม่ใช้เรื่องเดียวกัน แต่ก็ปรับใช้กันได้อย่างดี อะไรที่ทำให้เราไม่มีความสุขก็อย่าทำกับลูก ผมมองว่าแบบนั้นนะ

เด็กรุ่นใหม่ขอบอกว่าหัวเค้ารุนแรงมาก ถ้าห้ามมากๆอาจเกิดผลร้ายแรงอย่างไม่น่าเชื่อ เพราะสังคม เพื่อน และอื่นๆเป็นสิ่งจุงใจ พ่อแม่ผมเลี้ยงผมมาแบบเพื่อนมากกว่าการเป็นผู้ปกครอง เพราะเค้าต้องการให้เรามีอะไรแล้วพูดออกมาพร้อมปรึกษา เมื่อตอน ม.ต้น แม้กระทั้งเรื่องไป เปิดซิงกับผู้หญิงผมยังเล่าให้พ่อฟังได้เลย แล้วสิ่งที่ได้คือการแนะนำเรื่องการคุมกำเนิด พ่อแม่จะแนะนำในสิ่งที่ดีเท่านั้น ผมเชื่อว่าอย่างนั้นนะ แต่ประเด็นคนส่วนมากจะชอบด่าลูกก่อนทีนี้ลูกก็ไม่กล้าหรือไม่อยากปรึกษาเพราะกลัวโดนด่าหรือรำคาญ ตัวนี้ก็สำคัญ

พ่อ แม่ แต่ละคู่พวกเค้าก็ถูกเลี้ยงดูมาไม่เหมือนกันอีก แต่บังเอิญเค้าอาจเป็นคนเชื่อมันในตัวเองสูงมากเพราะหน้าที่การงานที่ดี รวมถึงมีคนนับหน้าถือตา พวกเค้าเลยรู้สึกว่าสิ่งที่เค้าคิดถูกต้องที่สุด ซึ่งจริงๆแล้วอาจไม่ใช้เสมอไป

ผมมองว่า ครอบครัวที่อบอุ่น มันต้องมาจากการรับฟังกันและกัน ไม่ควรมีการสั่งหรือบังคับ การทำร้ายความสุขของลูก จริงๆแล้ว มันก็ดูแปลกๆ แต่ก็นั้นแหละครับ นานาจิตตัง

ญาติหลายคนบอกว่า ผมโดนตามใจเกินไป เพราะเป็นลูกคนเดียว ผมก็มองไปอีก การที่พ่อแม่รักลูกและปล่อยให้ทำในสิ่งที่ไม่เสียหายและไม่ผิดต่อสังคม และลูกก็โตมามีอนาคตปกติ เรียนจบ มีงานทำ ดำเนินชีวิตได้ปกติ ผมว่ามันก็ไม่น่าเสียหาย

[Big_PraYooN~]

ดีแล้วครับน้า

ผมลืมบอกให้ลองเข้าไปดูซอยตรงข้ามโรงเรียนฤทธิไกร

มีหอถูกๆ อยู่ครับ เดือนละ 1500 แต่ไม่รู้ห้องจะเล็กไปรึเปล่า

[Zkr]

และของที่ผมรักก็ยังอยู่ครบ ถือซะว่าย้ายที่เก็บใหม่ไปก็แล้วกัน คิดให้สบายใจ

ล็อคให้แน่นหนาด้วยน่ะครับ เดียวจะโดนงัดหายหมด
แบ่งของเล็กๆใส่กล่องซ้อนๆกันขึ้นไป ก็น่าจะไหวอยู่น่ะ
ของจะได้ไม่เสียด้วย

[@@..ตะต้อมรักในหลวง..@@]

เอาใจช่วยขอให้มีทางออกดีๆครับ