เรื่องมีอยู่ว่า เมื่อวันศุกร์ที่ผ่านมา แฟนผมขับรถผมไปทำธุระที่ราชบุรี
ระหว่างทาง ก่อนที่จะถึงราชบุรี รถดับไปเฉยๆ แฟนผมพยายามพารถเข้าข้างทาง
หลังจากสอบถามทางโทรศัพท์ ทำให้ทราบว่า..... สายพานไทม์มิ่ง ขาดดดด
ระหว่างทางที่ผมเดินทางไปที่รถ ผมได้โทรหา น้าโมทย์m&m
ขณะนั้นเวลาประมาณ 19.30 น.
น้าโมท์ใช้เวลาไม่ถึงครึ่งชั่วโมงในการหาสายพาน(แท้)ให้ผม (เวลานั้น น้าหาได้ไงฟระ...
)
ขณะที่ผมกำลังถอดชิ้นส่วนต่างๆอยู่นั้น น้าโมทย์ได้โทรเข้ามาพร้อมกับบอกว่า ได้กำลังเสริมมาช่วยอีกหนึ่ง คือน้าสันต์ครับ
น้าโมทย์ขับมาจากปทุม น้าสันต์มาจากจรัญ ขับวนเวียนหาผมอยู่หลายรอบ
เป็นความผิดพลาด(โง่)ของผมเองครับ ที่บอกพิกัดน้าผิดไป
(ไม่เยอะนะ แค่ไม่กี่สิบโล 
)แฟนผมเห็นรถน้าสันต์....
บินผ่านไป ผมอยากจะบอกน้าทั้งสองครับว่า
การที่จะขับรถหาคนที่รอความช่วยเหลือนั้น ควรขับ 60-80 ที่ช่องทางซ้ายเฟ้ยยยยย.... 
ไม่ใช่เหยียบหมดไมล์ที่ช่องขวาสุด (จะเห็นกุมั้ยเนี่ย 
) หลังจากได้เจอกัน น้าสันต์ใช้เวลาไม่นานในการจับยัดเข้าที่เดิม ผมและน้าโมท์ได้แต่ยืนตาปริบๆส่องไฟฉายให้แก
ก่อนจะแยกย้ายกันไป ผมได้ถามถึงค่าแก๊ส+และค่าเสียเวลาต่างๆ
น้าโมทย์บอกว่า ..... ไม่เป็นไรครับ
น้าสันต์บอกว่า ..... ผมตั้งใจมาน้าๆครับ ผมติดเลี้ยงข้าวน้าๆมื้อนึงนะ
แม้ว่าวันนั้นผมจะได้ขอบคุณไปหลายครั้ง แต่ผมขอขอบคุณอีกครั้งผ่านตัวหนังสือนะครับ
มาทราบหลังจากนั้นว่า วันรุ่งขึ้น น้าสันต์ต้องไปเขาใหญ่ ถ้าน้าขับรถตกเขาคงเป็นความผิดของผมเอง....
หากไม่ได้น้ำใจของน้าทั้งสอง ผมยังไม่รู้เลยว่า ผมจะทำอย่างไร
ขอบคุณนะครับ ขอบคุณจริงๆ 
