เด็กชายบุญล้วน กับเด็กหญิงสายเจียม
เป็นเพื่อนเล่นกันมาตั้งแต่เล็กเพราะพ่อแม่ของพวกเขาทำงานและ
กินอยู่กับฟาร์มเลี้ยงไก่ขนาดยักษ์ของบริษัท ซีบีฟาร์ม
เมื่อทั้งคู่ต้องไปโรงเรียนที่อยู่ไม่ไกลจากฟาร์มเท่า
ไรนัก พวกเขาก็เรียนอยู่ชั้นและห้องเดียวกันมาโดยตลอด
เมื่อถึงเวลาอาหารกลางวันคนทั้งสองก็จะเอา
ปิ่นโตอาหารที่พ่อแม่เตรียมมาจากบ้านขึ้นมากินพร้อมกันทุกวัน
แน่นอนอาหารที่อยู่ในปิ่นโตจะต้องเป็น
ไก่ทุกมื้อ เหตุการณ์ผ่านไปหลายปีจนกระทั่งทั้งคู่อายุได้ 12 ขวบ เที่ยงวันหนึ่ง
ขณะที่พวกเขากำลังนั่ง
รับประทานอาหารอยู่นั้น
เด็กชายบุญล้วนสังเกตว่าอาหารในปิ่นโตของเด็กหญิงสายเจียมไม่ใช ่ไก่
บุญล้วน : เธอไม่กินไก่แล้วหรือ ?
สายเจียม : ฉันไม่กินไก่อีกแล้ว เพราะฉันสังเกตเห็นว่าที่ตรงนั้นของฉันมันขึ้นขน
สงสัยจะกินไก่มากไป
บุญล้วน : ขอฉันดูหน่อยได้ไหม ?
เด็กหญิงสายเจียมดึงกระโปรงของเธอขึ้น เด็กชายบุญล้วนเห็นขนที่ตรงนั้นตามที่เธอบอก
บุญล้วน : เออ จริงด้วยซี แต่แปลกแฮะฉันไม่เห็นเป็นอย่างเธอ
หลังจากวันนั้นเด็กชายบุญล้วนยังคงกินไก่เป็นอาหารกลางวันต่อไป
ในขณะที่เด็กหญิงสายเจียมไม่ยอม
กินไก่อีกเลย เหตุการณ์ผ่านไปหนึ่งปี
เที่ยงวันหนึ่งเด็กหญิงสายเจียมสังเกตเห็นว่าเด็กชายบุญล้วนไม่
ได้เอาไก่มากินเหมือนเช่นที่เคย
สายเจียม : เธอไม่กินไก่อีกแล้วหรือ ?
บุญล้วน : อ๋อ ฉันไม่กินแล้วเพราะฉันก็มีขนขึ้นที่ตรงนั้นเหมือนกัน
สายเจียม : ขอฉันดูหน่อยได้ไหม ?
เด็กชายบุญล้วนดึงกางเกงเขาลงมา เด็กหญิงสายเจียมเห็นเข้าถึงกับตาค้าง
สายเจียม : แย่แล้ว ฉันว่าเธอหยุดกินไก่ช้าไปหน่อยนะ
เพราะไม่ใช่แค่ขนงอกออกมาเท่านั้น ตอนนี้
คอไก่มันก็ออกมาด้วยแถมยังมีกึ๋นออกมาอีกสองลูกต่างหาก
