มีอยู่วันหนึ่งผมขับรถไปเรียนแต่เช้า เพราะวิชาข่าวหนังสือพิมพ์ต้องไปเช้าไปสายโดนด่าเพราะทำงานกัน40คนผมเป็นฝ่ายช่างภาพ สารคดี+ท่องเที่ยว
ก็ออกจากบ้านไปจากนั้น ก็ขึ้นทางด่วนเส้นตรงดอนเมืองไปลงตรงทางที่เลยฟิวเจอร์ไปเส้นนั้นวิ่งฟรีผมก็ขึ้นเป็นปรกติๆทุกวัน
ระหว่างที่วิ่งๆอยู่นั้น ได้เจอรถ mini couper คาดว่าจะไปเรียน ม กรุงเทพที่หมายเดียวกัน ผมก็วิ่งปรกติๆ 120 แต่mini มาแซงผมปาดหน้าแล้วก็มุดจากเลนซ้ายไปขวา ผมซึ่งขับช้าๆอยู่ประมาณ 120ตามหลังแคมรี่ 2.0อยู่แคมรี่ไม่เห็น จึงแถมาทางขวาชนิดที่ว่าเขาไม่มองกระจกหรือไงกระจกข้างๆแทบจะติดกันชนิดที่ว่าเส้นผมก็ไม่อาจลอดผ่านไปได้ ผมจึงของขึ้นครับกดตามเลยครับ แป๊ดดดดดดด.....ตอนนั้น เข็มขึ้นอย่างใจเย็นครับ
จาก 125....130......145........150..160....170.....จึงปาดหน้า mini ครับ จากนั้นผมกดต่อลากไปเรื่อยๆ ด้วยขุมพลัง( 4A-FeAuto)วางในไฮท๊อกไปเลยย... สู้เขานะลูกพ่อสัญชาตญาณเครื่อง เริ่มไปอย่างมั่นใจ ขึ้นเรื่อยๆ จาก 170-180 ใช้เวลาอยู่ซัก4-5วินาทีจนเกือบ 190....ผมมองกระจกหลังเห็นminiเริ่มห่างออกไปตอนนั้นดูแล้ว เครื่อง 4A-Fe ลูกสูบ4ลูกทุกๆลูกกำลังทำงานกันอย่างเต็มที่กล่องเริ่มทำงานจะเต็มกำลังทะลุไปถึง 200!!
ครับเครื่องจึงเริ่มเร่ง
ถึงขีดจำกัดผมได้แต่ลุ้น ว่าจะไปได้อีกไหม ระหว่างนั้น ผมถึงกับตกใจ เพราะหันไปมองกระจกข้างขวาๆ(ตอนนั้น200อยู่ที่เลนกลางไมมีรถใดๆอยู่เลย)อยู่ๆ miniเริ่มเข้ามาใกล้มากขึ้นเรื่อยๆแล้วก็มาเทียบข้างๆกับผมผมมองเข็มอยู่ที่ 200km/h 6000- 7000Rpm เครื่องผมทำเต็มที่สุดกำลังความสามารถแล้ว miniคันนั้นได้กดอยู่ข้างๆผมอยู่ ประมาณ 5-8วินาที จากนั้นก็ห่างออกไปเรื่อยๆ และปาดหน้าผมและก็ทิ้งห่างไกลขึ้นเรื่อยๆ เรื่อยๆ จาก 2 ช่วงรถเป็น 5ช่วงรถ ผมได้แต่ เจ็บใจ ทำไมมมมมมม.... เพื่อนยากนายทำเต็มที่แล้ว เรามาถึงฝั่งได้เท่านี้ใช่ไหมผมได้แต่ถอดใจยกคันเร่งพร้อมกับความผิดหวัง เจ็บใจ ท้อใจ ....
ได้แต่ภาวณา ซักวันนึงเราคงได้เอาคืนบ้าง ด้วยรถที่เรารัก.....
วันนั้นผมนอยย มากๆ
พี่น้อง ครับ ผมควรทำไงดี อยากลง 20วาว ไปแก้แค้นได้ไหม...ใครก็ได้ ช่วยหาทางออกให้ กับผม ทีครับ
