ปีใหม่นี่ทำให้ผมรู้ว่า...
ผมใช้ชีวิตเมื่อ 22 ปีที่ผ่านมาแบบเหมือนๆกับไร้สาระกับการ....
-เล่าเรื่องขำๆกับเพื่อน(เมาไปด้วย)
-นอนเฉยๆเก็บแรงไว้สู้ในปีถัดไป(ในปีที่ไม่สบาย)
-ร้องให้เพราะเหมือนๆจะอกหัก(แล้วก็เมา)
-สังสรรค์เคาท์ดาวน์ในที่ชุมชนแออัด(เมาแบบมึนๆในสถานที่คล้ายๆสลัมคลองเตย แถวๆศาลพระพรหมใกล้ๆประตูน้ำ)
-ร้องคาราโอเกะ(เมาเหมือนกัน บางปีร้องให้กะเพลงของอัสนีย์-วสันต์ด้วย)
-ไปขึ้นเล่นดนตรีงานปีใหม่ของใครไม่รุ(จนทุกวันนี้ก็ไม่รู้ว่าในเป็นคนเชิญ เมาเหมือนเดิม...)
แต่ปีนี้...
ผมได้นอนเต็มที่
บนที่นอนไม่นุ่มเท่าใหร่
อากาศหนาวพอที่ผมจะหาผ้าห่มมาคลุมขาได้
แต่สิ่งที่จะทำให้ผมไม่ลืม...
ปีนี้
คือปีแรก...ที่ผมได้กล่อมลูกนอน
พร้อมกับโอบลูกของผมเบาๆ
และเราได้นอนด้วยกัน
ผมได้จ้องมองเขา เหมือนกันกับสิ่งที่พ่อ และแม่ผมเคยพบ...
ลูก...
ขอบคุณครับ
รักลูก
มาก....
นี่ลูกชายผมครับ...ชื่อหมูวิ๊งค์...สามเดือนครึ่งพอดีเลย(วันที่ถ่าย)
ลองนอนกอดคนที่เรารักดูบ้างนะครับ แล้วจะรู้ว่าปีใหม่ไม่ได้มีไว้เพื่อให้ทานหมาข้างถนนอย่างเดียว(ทั้งอ๊วกและส่วย)
ป.ล. ข้อความบรรทัดบนไม่ได้ว่ากระทบใครนะ แต่สังคมไทยมันฟ้อง