<-- พิเรณทีม 6 ปี แล้วจร้า ความอบอุ่น เหนียวแน่น เข้าจัยกัน ไม่ปอกลอกกัน -->

กาลครั้งหนึ่งนานมาแล้ว

มีเกาะแห่งหนึ่งซึ่งรวบรวมความรู้สึกทั้งหมดอาศัยอยู่ด้วยกัน

ความสุข ความเศร้า ความรู้ และความรู้สึกอื่นๆ รวมทั้งความรัก

วันหนึ่งมีประกาศไปยังความรู้สึกทั้งหมดว่าเกาะกำลังจะจม

ดังนั้น ทั้งหมดจึงได้เตรียมเรือเพื่อที่จะหนีออกจากเกาะ

ความรักเท่านั้นที่ตัดสินใจอยู่บนเกาะความรักต้องการที่จะอยู่จนกระทั่งวินาทีสุดท้าย

เมื่อเกาะเกือบจะจมแล้ว

ความรักจึงตัดสินใจขอความช่วยเหลือ…

ความรวยแล่นเรือผ่าน ความรวยตอบว่า

"ไม่ได้หรอก...ฉันรับเธอไม่ได้หรอกเพราะเรือฉันน่ะเต็มไปด้วยทองและเงินแล้ว...มันไม่มีที่ให้คุณ "

ความรักตัดสินใจจะถามความเห็นแก่ตัวซึ่งผ่านมาเหมือนกันด้วย

"ความเห็นแก่ตัวช่วยฉันด้วย "

"ฉันช่วยคุณไม่ได้หรอกความรัก คุณน่ะทั้งเปียกอาจจะทำให้เรือฉันเปียกด้วย"

ความเศร้าได้พายเรือใกล้เข้ามาความรักก็ได้เอ่ยขอความช่วยเหลืออีก

"ความเศร้าอนุญาตให้ฉันขึ้นเรือคุณนะ "

"โอ้ความรักฉันกำลังเศร้ามากเลยฉันต้องการอยู่คนเดียวขอโทษนะ "

ความสุขได้ผ่านความรักไปเหมือนกัน

แต่เขาไม่ได้ยินแม้เสียงร้องเรียกขอความช่วยเหลือของความรักเพราะมัวแต่กำลังมีความสุข

ทันใดนั้น มีเสียงหนึ่งดังขึ้นมา

"มานี่ความรักฉันจะรับคุณไปเอง "

เสียงนั้นเป็นของคนแก่คนหนึ่ง

ความรักรู้สึกขอบคุณและดีใจเป็นอย่างมาก

จนลืมถามชื่อว่าใครคือผู้ใจดีผู้นั้น

เมื่อพวกเขามาถึงแผ่นดินที่แห้ง คนแก่ก็จากไปตามทางของเขา

ความรักนึกขึ้นมาได้ว่าลืมถามชื่อชายแก่คนนั้น

ความรักจึงถามความรู้

"ใครเหรอที่เป็นคนช่วยฉัน "

ความรู้ตอบอย่างภาคภูมใจในความรอบรู้ของตนเองว่า " เวลา " ไงล่ะ

ความรักถามต่อว่า

"แต่ทำไมเวลาถึงช่วยฉันละ "

ความรู้ยิ้มในความรอบรู้ของตัวเองแล้วตอบความรักว่า

"ก็เพราะว่าเพียงเวลาเท่านั้นที่เข้าใจว่า.....ความรักยิ่งใหญ่แค่ไหน..."

แต่ว่า...มีสิ่งหนึ่งที่เราอาจลืมเลือนไป

ถ้าหากจะไม่กล่าวถึงเสียเลย

ขณะที่ความรักกำลังมองหาคนช่วยออกจากเกาะ

ความรักคงยุ่งอยู่กับการมองหาผู้อื่น..

จนลืมมองมาที่ความเป็นเพื่อน...

ซึ่งเลือกที่จะอยู่เคียงข้างความรักตั้งแต่แรกแล้ว

เพราะความเคยชินจึงทำให้ความรักมองไม่เห็นความสำคัญของความเป็นเพื่อน...

ในขณะที่ความรักจากไปพร้อมกับเวลา

ความเป็นเพื่อนรู้สึกดีใจมากที่ความรักปลอดภัยและแม้จะต้องห่างกัน

แต่ความเป็นเพื่อนกลับรู้สึกเป็นสุขเพราะความเป็นเพื่อนรู้ดีว่า..

ถึงแม้เกาะนี้จะจมลงไปชั่วนิรันดร์

แต่...ความเป็นเพื่อนจะยังเป็นอมตะในใจของความรักตลอดไป

แม้จะไม่ยิ่งใหญ่.....แต่จะคงอยู่เคียงข้างความรักเสมอ

ความเป็นเพื่อนรู้ดีว่าตน...ไม่จากไปเหมือนกาลเวลา

ความเป็นเพื่อนรู้ดีว่าตน...ไม่รังเกียจกันเหมือนความเห็นแก่ตัว

ความเป็นเพื่อนรู้ดีว่าตน...ไม่แบ่งชั้นกันเหมือนความรวย

ความเป็นเพื่อนรู้ดีว่าตน...ไม่อ้างว้างเหมือนความเศร้า

และความเป็นเพื่อนรู้ดีว่าตน...ไม่เปลี่ยนแปลงเหมือนความสุข

ทั้งนี้ก็เพราะ... " ความเป็นเพื่อนจะอยู่ในใจตลอดไป "

	ผู้เขียน	หัวข้อ: <-- พิเรณทีม 6 ปี แล้วจร้า ความอบอุ่น เหนียวแน่น เข้าจัยกัน ไม่ปอกลอกกัน --> (อ่าน 789982 ครั้ง)
0 สมาชิก และ 3 บุคคลทั่วไป กำลังดูหัวข้อนี้