|
โน่ SRC ™
|
 |
« ตอบ #24800 เมื่อ: 27 กันยายน 2010 15:27:56 » |
|
555
|
|
|
|
|
บันทึกการเข้า
|
|
|
|
|
-TOR@RAYONG-
|
|
« ตอบ #24801 เมื่อ: 27 กันยายน 2010 18:06:27 » |
|
สาธุ...จริงๆนะ เห็นด้วย รู้สึกว่าตัวเองเป็นหมาขี้เรื้อนเหมือนกัน
> หมา ขี้เรื้อน
> * ลูกชายนักธุรกิจใหญ่มีชื่อเสียงระดับประเทศคนหนึ่ง
> เพิ่งสำเร็จการศึกษากลับมาจากเมืองนอก
> ยังไม่ทันทำงานอะไรเป็นชิ้นเป็นอันก็ถูกผู้เป็นแม่ขอร้องให้บวชเรียนเสียอน** **
> เพื่อเห็นแก่แม่..บัณฑิตใหม่หมาดๆจากเมืองนอกจึงบวชอย่างเสียไม่ได้** **
>
> เมื่อบวชที่วัดใหญ่ในกรุงเทพฯแห่งหนึ่งเสร็จแล้ว** **
> ผู้เป็นแม่จึงพาไปฝากให้จำพรรษาอยู่กับพระวิปัสสนาจารย์รูปหนึ่ง
> ที่วัดป่าแถวภาคอีสาน** **
> พระหนุ่มการศึกษาสูงมาจากตระกูลผู้ดีมีแต่ความสุขสบาย** **
> เมื่อมาอยู่วัดป่ากว่าจะปรับตัวได้จึงใช้เวลานานเป็นแรมเดือน
>
> แต่ก็นั่นแหละกว่าจะนิ่งก็ทำเอาพระร่วมวัดหลาย
> รูปพลอยอิดหนาระอาใจไปตามๆกัน** **
> ปัญหาที่ทำให้พระทั้งวัดเหนื่อยหน่ายจนนึกระอาก็เพราะพระใหม่มี
> นิสัยชอบจับผิด* * **
> และชอบอวดรู้ยกหู ชูหางตัวเองอยู่เป็นประจำ** **
> วันแรกที่มาอยู่วัดป่าก็นึกเหยียดพระเจ้าถิ่นทั้งหลายว่าไม่ได้
> รับการศึกษาสูงเหมือนอย่างตน
> ออกบิณฑบาตได้อาหารท้องถิ่นมาก็ทำท่าว่าจะฉันไม่ลง * *
> **
>
> เห็นที่วัดใช้ตะเกียงน้ำมันก๊าดแทนไฟฟ้าก็วิพากษ์วิจารณ์เสีย
> เป็นการใหญ่หาว่าล้าสมัย** **
> ไม่รู้จักใช้เทคโนโลยี่ ตอนหัวค่ำมีการทำวัตรสวดมนต์เย็นก็บ่นว่า** **
>
> ท่านรองเจ้าอาวาสทำวัตรนานเหลือเกินกว่าจะสิ้นสุดยุติได้ก็นั่ง จนขาเป็นเหน็บชา
>
> ครั้นพอถึงเวรตัวเองล้างห้องน้ำเข้าบ้างก็ทำท่าจะล้างอย่างขอไป
> ทีล้างไปบ่นไป** **
> ประเภทตูจบปริญญาโทมาจากเมืองนอกต้องมาเข้าเวรล้างห้องน้ำร่วมกับใครก็ไม่รู้**
> **
> โอ้ชีวิต! ความสำรวยหยิบโหย่งทำให้พระใหม่ไม่พอใจสิ่งนั้นสิ่งนี้ถือดี !** **
> ว่าตัวเองมีชาติตระกูลสูง มีการศึกษาสูงกว่าใครในวัดนั้น** **
> ผิวพรรณก็ดูสะอาดสะอ้านชวนเจริญศรัทธากว่าพระรูปไหนทั้งหมด** **
> มองตัวเองเปรียบกับพระรูปอื่นแล้วช่างรู้สึกว่าตัวเองเหนือกว่า ทุกประตู** **
> นึกแล้วก็ยิ้มกระหยิ่มอยู่ในใจ
> กลับเข้ากุฏิเมื่อไหร่ก็เอาปากกามาขีดเครื่องหมายกากบาทบนปฏิทิน
> นับถอยหลังรอวันสึกด้วยใจจดจ่อ** **
>
> อยู่มาได้พักใหญ่พระใหม่อดีตนักเรียนนอกก็สังเกตเห็นว่าท่านเจ้า
> อาวาสวัดป่าแห่งนี้ไม่ค่อยพูดไม่ค่อยจา ซ้ำนานๆครั้งจะออกมาให้
> โอวาทกับลูกศิษย์เสียทีหนึ่ง** **
>
> วันๆไม่เห็นท่านทอะไรเอาแต่กวาดใบไม้เก็บขยะ** **
> ซักผ้าเอง** (**เณรน้อยก็มีไม่รู้จักใช้) สอนก็ไม่สอน** **
> การบริหารวัดก็มอบให้ท่านรองเจ้าอาวาสเป็นคน** **
> จัดการไปเสียทุกอย่าง เห็นแล้วเลยนึกร้อนวิชา** **
> เสนอให้ปรับโน่นลดนี่สารพัดที่ตัวเองเห็นว่าไม่เข้าท่าล้าสมัย** **
> รวมทั้งให้เสนอให้วัดใช้ไฟฟ้าแทนตะเกียงด้วยอีกข้อหนึ่ง
> เพราะตนเห็นว่ายุคสมัยก้าวไกลมามากแล้ว
> ไม่ควรจะทำตนเป็นคนหลังเขาให้คนอื่นเขาดูถูก** **
>
> อีกหนึ่งในข้อวิจารณ์จุดด้อยของวัดทั้งหลายเหล่านั้นพระใหม่เสนอให้** **
> หลวงพ่อเจ้าอาวาสมีปฏิสัมพันธ์กับพระลูกวัดให้มากขึ้นกว่านี้**
> ! **สอนให้มากขึ้นเทศน์ให้มากขึ้น**
> และแนะนำว่าคนระดับผู้บริหารไม่ควรจะทำงานอย่างการซักจีวรเอง
> เป็นต้นด้วยตนเอง* * **
> ควรจะกระจายอำนาจมอบงานให้คนอื่นทำดีกว่า
>
> เย็นวันนั้นเป็นวันพระสิบห้าค่ำ** **
> หลวงพ่อเจ้าอาวาสมานั่งทำวัตรที่โบสถ์ธรรมชาติกลางลานทรายด้วย** **
> ท่านไม่ลืมที่จะหยิบข้อเสนอแนะจากพระใหม่มาอ่านให้พระหนุ่ม สามเณรน้อย** **
> ทั้งหลายฟังแต่ท่านไม่บอกว่าพระรูปไหนเป็นคนเขียน** **
> อ่านจบแล้วหลวงพ่อก็ยิ้มอย่างมีเมตตาพลางหยิบไมโครโฟนขึ้นมา** **
> แล้วชี้ให้ภิกษุหนุ่มสามเณรน้อยทั้งหลายดูหมาขี้เรื้อนตัวหนึ่ง** **
> ที่นอนอยู่ใต้ม้าหินอ่อนตัวหนึ่ง จากใต้ต้นอโศกที่อยู่ใกล้ๆ **
>
> เธอ ทั้งหลายเห็นหมาขี้เรือนตัวนั้นหรือไม่
> เจ้าหมาตัวนั้นน่ะมันเป็นขี้เรื้อน* * **
> คันไป ทั้งตัว ฉันเห็นมันวิ่งวุ่นไปมาทั้งวัน** **
> เดี๋ยวก็วิ่งไปนอนตรงนั้น เดี๋ยวก็ย้ายมานอนตรงนี้** **
> อยู่ที่ไหนก็อยู่ไม่ได้นานเพราะมันคัน แต่พวกเธอรู้ไหม** **
> เจ้าหมาตัวนั้นน่ะมันไปนอนที่ไหนมันก็นึกด่าสถานที่นั้นอยู่ในใจ** **
> หาว่าแต่ละที่ไม่ได้ดั่งใจตัวเองสักอย่าง นอนที่ไหนก็ไม่หายคัน** **
> สถานที่เหล่านั้นช่างสกปรกสิ้นดี **
>
> คิด อย่างนี้แล้วมันจึงวิ่งหาที่ที่ตัวเองนอนแล้วจะไม่คัน** **
> แต่หาเท่าไหร่มันก็หาไม่พบสักที** **
> เลย ต้องวิ่งไปทางนี้ทางโน้นอยู่ทั้งวัน
> เจ้าหมาโง่ตัวนั้นมันหารู้สักนิดไม่ว่า** **
> เจ้า สาเหตุแห่งอาการคันนั้นหาใช่เกิดจากสถานที่เหล่านั้นแต่อย่างใดไม่** **
> แต่สาเหตุแห่งอาการคันอยู่ที่โรคของตัวมันเองนั่นต่างหาก** **
> พูดจบแล้วหลวงพ่อก็วางไมโครโฟนลงเป็นสัญญาณให้รู้ว่า** **
> ได้เวลาภาวนาหลังการทำวัตรสวดมนต์เย็นแล้ว
>
> ขณะที่ทุกรูปนั่งหลับตาภาวนาอย่างสงบนั้น** **
> ในใจของพระใหม่กลับร้อนเร่าผิดปกติ นอกสงบ แต่ในวุ่นวาย** **
> นึกอย่างไร** **ก็ มองเห็นตัวเองไม่ต่างไปจากหมาขี้เรื้อน**
> **ที่หลวงพ่อชี้ให้ดู **
> ยิ่งนั่งสมาธินานๆ ยิ่งคันคะเยอในหัวใจ ทั้งอายทั้งสมเพชตัวเอง**
>
> นับแต่วันนั้นเป็นต้นมาพระใหม่อดีตนักเรียนนอกก็เปลี่ยนไปเป็นคนละคน** **
> จากคนพูดมากกลายเป็นคนพูดน้อย จากคนที่หยิ่งยโสกลายเป็นคนอ่อนน้อมถ่อมตน** **
> จากคนที่ชอบจับผิดคนอื่นกลายเป็นคนที่หันมาจับผิดตัวเอง
> เมื่อออกพรรษาแล้วโยมแม่มาขอให้ลาสิกขาเพื่อกลับไปสืบต่อธุรกิจ
> จากครอบครัวท่านก็ยังไม่ยอมสึก **
>
> " **อาตมา เป็นหมาขี้เรื้อน** **
> ขออยู่รักษาโรคจนกว่าจะหายคันกับครูบาอาจารย์ที่นี่อีกสักหนึ่งพรรษา"** **
> โยมแม่ได้ฟังแล้วก็ได้แต่ยกมืออนุโมทนาสาธุการกราบลาพระลูกชาย** **
> แล้วก็เดินออกจากวัดไปขึ้นรถพลางนึกถามตัวเองอยู่ในใจว่าคำว่า** **
> หมาขี้เรื้อน ของพระลูกชายหมายความว่าอย่างไรกันแน่หนอ **
>
> ถ้า เรายังเป็นโรคอยู่ในใจ ไม่พอใจอะไรซักอย่าง เงินเดือนน้อย
> หน้าที่การงานไม่พัฒนา ตำแหน่งไม่ไปไหน** **
> ไม่ ว่าเราย้ายงานไปที่ไหน เราก็ไม่พอใจ สถานที่เหล่านั้นไม่ดี
> คนไม่ได้เรื่อง ทั้ง ๆ ที่เราไม่เคยได้ดูตัวเองเลยว่า** **
> เรา พัฒนาการทำงานของเรามั้ย ขวนขวายหาความรู้หรือเปล่า
> ซึ่งก็ไม่ต่างอะไรกับหมาขี้เรื้อนตัวนั้นเลย **
> ! ** **
> ************ ********* ********* ********* ********* ********* ** **
> ขอบุญจากธรรมทานนี้จงถึงแก่นายเวรและผู้ปกปักรักษาดูแลช่วยเหลือ
> ข้าพเจ้าและครอบครัว** **
> ที่มาถึงตัวทุกภพภูมิ** **
> ขอบุญนี้จงเป็นปัจจัยให้ข้าพเจ้าถึงพระนิพพานในชาติปัจจุบัน** **
> หากไม่ถึงเพียงใดให้ขอให้คำว่าไม่มี ไม่รู้ในสิ่งที่ดี** **
> จงอย่าได้ปรากฏแก่ข้าพเจ้า** **
> ขอให้เกิดในภพภูมิ เขตประเทศที่มีพระพุทธศาสนาประดิษฐานอย่างมั่นคง** **
> และได้ศึกษาพระธรรมได้อย่างเข้าใจถ่องแท้ลึกซึ้ง
> ตลอดจนกว่าจะเข้าพระนิพพานด้วยเทอญ.** **
...........................
ที่มา FW:mail
|
|
|
|
|
บันทึกการเข้า
|
|
|
|
|
Too MC
|
|
« ตอบ #24802 เมื่อ: 27 กันยายน 2010 18:20:21 » |
|
|
|
|
|
|
บันทึกการเข้า
|
เวลากิน กินให้อิ่ม อย่าชิมเล่น<br />เวลานอน นอนให้เห็น เป็นหลักฐาน<br />เวลาเที่ยว ให้สนุก สุขสำราญ<br />เวลางาน นั้นไม่ทำ ระยำคน
|
|
|
|
Too MC
|
|
« ตอบ #24803 เมื่อ: 27 กันยายน 2010 18:22:21 » |
|
|
|
|
|
|
บันทึกการเข้า
|
เวลากิน กินให้อิ่ม อย่าชิมเล่น<br />เวลานอน นอนให้เห็น เป็นหลักฐาน<br />เวลาเที่ยว ให้สนุก สุขสำราญ<br />เวลางาน นั้นไม่ทำ ระยำคน
|
|
|
|
-TOR@RAYONG-
|
|
« ตอบ #24804 เมื่อ: 27 กันยายน 2010 18:30:26 » |
|
ไม่มีชิ้นหลังหรอ ตู่
มันดูโล่งๆ
|
|
|
|
|
บันทึกการเข้า
|
|
|
|
|
-TOR@RAYONG-
|
|
« ตอบ #24805 เมื่อ: 27 กันยายน 2010 18:30:33 » |
|
อนุสรณ์แห่งความล้มเหลว
พ่อของเขาเสียชีวิตตอนที่เขาอายุได้เพียงห้าขวบ เขาต้องออกจากโรงเรียนกลางคัน ขณะอายุ 16 ปี ตอนอายุ 17 ปี เขาแสดงความสามารถพิเศษด้วยการตกงานติดต่อกันถึง 4 ครั้ง เขาแต่งงานตอนอายุ 18 ปี ปีถัดมาเขาได้เป็นพ่อคน แต่ชีวิตคู่ของเขาก็มีความ สุขอยู่ได้ไม่นานนัก อายุ 20 ปี ภรรยาของเขาพาลูกสาวหนีไป เพราะทนใช้ชีวิตกับ เขาไม่ได้ ช่วงอายุ 18-22 ปี เขาประกอบอาชีพเป็นคนขายตั๋วรถไฟแล้วก็ล้มเหลว แต่เขาก็ยัง ต่อสู้กับชีวิตด้วยการหาโอกาสให้ชีวิต แต่ทุกอย่างที่เขาทำก็ไม่วายล้มเหลว เหมือนเดิม เขาสมัครเข้าเป็นทหารในกองทัพแต่ก็ถูกขับออกมา หันเห มาสมัครเข้าโรงเรียนกฎหมาย แต่ด้วยความสามารถอันเอกอุ เขาถูกปฏิเสธอย่างไม่ใยดี แล้วเขาก็ไปทำงานเป็นพนักงานขายประกัน แน่นอนที่สุด เขาล้มเหลวอีกครั้ง (แล้ว) แค่เกริ่นมาข้างต้นก็คงไม่ต้องบอกว่า ชายคนนี้ทำอะไรไม่ได้เรื่องเลยสักอย่าง ! แต่ก็อย่างว่าแหละ คนเราอะไรมันจะไม่ได้เรื่องไปเสียหมด สิ่งเดียวที่เขาพบว่า เขาทำได้ดีก็คือ การทำอาหาร
ดังนั้นเขาจึงไปทำงานเป็นพ่อครัวและคนล้างจานในร้าน กาแฟ เล็กๆ แห่งหนึ่ง แต่นั่นก็ไม่ใช่ชีวิตที่ทรงคุณค่าอะไรเลยในความคิดของเขา ชีวิตที่ร้านกาแฟ เขามีเวลามากมายที่จะนั่งคิดและทำอะไรได้มากพอสมควร แต่เขา กลับเลือกใช้เวลานั่งคิดถึงภรรยาและลูกสาวของเขา เขาเพียรพยายามติดต่อภรรยาและอ้อนวอนให้เธอกลับมาใช้ชีวิตร่วมกันอีกครั้ง แต่ได้รับคำปฏิเสธ เขาเปลี่ยนความ คิดใหม่ เขาไม่ต้องการภรรยาอีกต่อไป ขอเพียงแต่ได้ลูกสาวกลับคืนมาก็พอ เพราะเขา รักและคิดถึงเธอเหลือเกิน
เขาใช้เวลาว่างในร้านกาแฟวางแผนในการนำลูกสาวกลับคืนมาสู่อ้อมอกของตน เขาวางแผน ทุกขั้นตอนละเอียดยิบ คำนวณทุกฝีก้าว ในที่สุดแผนการอันแสนยาวนานก็เสร็จสิ้นลง เมื่อเวลาผ่านไปหนึ่งสัปดาห์ คุณพ่อวัยรุ่นผู้น่าสงสารซ่อนตัวอยู่ในพุ่มไม้นอกบ้านหลังเล็กๆ ของภรรยาของเขา เฝ้ามอ งลูกสาวของเขาเล่นอยู่หน้าบ้านและเตรียม พร้อมที่จะ "ลักพาตัวเธอ!"
แล้ววันที่ตั้งใจไว้ก็มาถึง เขาซ่อนตัวอยู่หลังพุ่มไม้อย่างระมัดระวัง แม้จะรู้สึกกังวล ตื่นเต้น และตระหนกอยู่บ้าง แต่นั่นมิอาจเทียบได้กับความรักที่เขา มีต่อลูก เขาตัดสินใจที่จะต้องลงมือทำให้สำเร็จ แต่แล้วอนิจจา...
วันนั้นลูก สาวของเขาไม่ออกมาเล่นหน้าบ้านเลย แม้กระทั่งความพยายามในการก่ออาชญากรรม เขาก็ยังล้มเหลว เขารู้สึกเหมือนคนที่ พ่ายแพ้ต ่อโชคชะตา รู้สึกเหมือนคนไม่มีค่า และเหมือนพระเจ้ากำหนดมาแล้วว่าเขาจะ ต้องอยู่เพียงลำพังไปตลอดชีวิต
แต่เหมือนปาฏิหาริย์ ในที่สุดเขาก็สามารถโน้มน้าวภรรยาให้กลับมาอยู่ด้วยกันได้ พวกเขาทำงานด้วยกันในร้านกาแฟแห่งนั้น ทำอาหารและล้างจานอยู่จนกระทั่งเขาเกษียณ ตอนอายุ 65 ปี
วันแรกของการเกษียณอายุ เขาได้รับเช็คเงินประกันสังคมฉบับแรกของเขา เป็นเงิน 105 ดอลลาร์ (ราวสี่พันบาท) เช็คดังกล่าวเหมือนเป็นตัวแทนของรัฐที่ฝากมาบอกเขาว่า เขาไม่อาจจะดูแลตัวเองได้อีกต่อไปแล้ว ทั้งหมดที่เ ขาทำได้ก็คือใช้ชีวิต อยู่จนกระทั่งวาระสุดท้ายของชีวิตด้วยเงินสนับสนุนจากรัฐบาล มันไม่ใช่ครั้งแรกที่เขารู้สึกถูกปฏิเสธ ล้มเหลว เสียกำลังใจ และท้อแท้ ชีวิต ของเขาได้รับความผิดหวังอีกครั้งหนึ่งหลังจาก 65 ปีอันยาวนาน เขาบอกกับตัวเองว่าถ้าเขาดูแลตัวเองไม่ได้ ต้องมีชีวิตอยู่โดยให้รัฐบาลดูแล เขาก็ไม่สมควรจะมีชีวิตอีกต่อไป เขาตัดสินใจ (อีกแล้ว) ว่า " จะฆ่าตัวตาย "
เขาหยิบกระดาษหนึ่งแผ่นกับดินสอหนึ่งแท่ง นั่งลงใต้ต้นไม้ในสวนหลังบ้านอย่างสงบ ตั้งใจที่จะเขียนคำสั่งเสียและพินัยกรรม แต่แทนที่จะทำเช่นนั้น กลับเหมือนมีอะไรมาดลใจ เหมือนเป็นครั้งแรกที่ชีวิตเกิดปัญญา
เขาเริ่มต้นเขียนสิ่งที่เขาควรจะเป็น ชีวิตที่เขาควรจะมี และสิ่งที่เขาปรารถนาในช่วงชีวิตสุดท้ายที่เหลืออยู่ เขาตกใจมาก เมื่อค้นพบความจริงในชีวิตว่า เขายังไม่เคยทำอะไรสำเร็จเป็นชิ้นเป็นอันกับเขาสักอย่างเลย ! (เพิ่งนึกได้)
เขานั่งครุ่นคิดกับตัวเองอย่างจริงจัง มีบางอย่างที่เขาสามารถทำได้ บางอย่างที่คนที่รอบตัวทำสู้เขาไม่ได้ ใช่ ! เขารู้วิธีปรุงอาหาร
ชีวิตเกือบทั้งหมดของเขา อยู่ที่หน้าเตาร้อนๆ มาตลอด เขาตัดสินใจกับตัวเองอีกครั้ง ในที่สุดเขาเลือกที่จะมีชีวิตอยู่เพื่อทำอะไรสักอย่างในชีวิตให้ประสบความสำเร็จ
เขาตั้งใจว่าถ้าเขาจะตาย เขาก็อยากจะตายในแบบที่ได้ลองพยายามเป็นใครสักคน และทำบางสิ่งบางอย่างที่มีค่าด้วยชีวิตที่เหลืออยู่น้อยนิดของเขา
เขาลุกจากเงาไม้ มุ่งหน้าไปยังธนาคารในเมือง เพื่อขอยืมเงินจำนว น 87 ดอลลาร์จากเช็คประกันสังคมฉบับต่อไปของเขา ด้วยเงิน 87 ดอลลาร์นั้น เขาซื้อกล่องเปล่าและ ไก่จำนวนหนึ่ง จากนั้นเขาก็กลับไปที่บ้านและลงมือทอดไก่ที่ซื้อมาด้วยสูตรพิเศษที่เขาได้คิดค้นขึ้นมาในช่วงหลายปีที่ทำงานที่ร้านกาแฟนั้น
เขาเริ่มขายไก่ทอดของเขาตามบ้านต่างๆ ในเมืองคอร์บิน รัฐเคนตั๊กกี้ของเขา
แล้วคนขายไก่ทอดอายุ 65 ปีคนนั้นก็กลายมาเป็น ผู้พันฮาร์แลนด์ แซนเดอร์ส
ราชาผู้เป็นที่รักของอาณาจักร Kentucky Fried Chicken หรือที่เรารู้จักกันในนาม KFC นั่นเอง
ตอนอายุ 65 ปี เขาเป็นเหมือนอนุสรณ์แห่งความล้มเหลวที่ยังมีชีวิต แต่ในวัย 85 ปี เขาก็กลายเป็นเศรษฐีพันล้านและมีชื่อเสียงไปทั่วโลก มีผู้คนให้เกียรติเขาทั่วประเทศ
เรื่องราวชีวิตของผู้พันแซนเดอร์ส เป็นอีกบทหนึ่งของเรื่องราวความสำเร็จ ที่ได้รับคำยกย่องจากผู้คนทั่วโลก แต่ใครจะรู้บ้างว่าหากใต้ต้นไม้วันนั้น ผู้พันแซนเดอร์สได้ทำตามที่เขาตั้งใจไว้แต่แรก ตำนานไก่ทอดสะท้านโลกก็คงจะไม่มีให้เราได้เห็นกัน
จริงอย่างที่เขาว่า ความสำเร็จกับความล้มเหลวห่างกันเพียงแค่พลิกฝ่ามือ
มันอยู่ที่ว่าคุณเลือกที่จะ "สู้ต่อ" หรือ "ยอมแพ้"
สำหรับผู้พันแซนเดอร์ส 65 ปี ของชีวิตที่ล้มเหลว
เทียบคุณค่าอะไรไม่ได้เลยกับ 20 ปีแห่งความสำเร็จ
แล้วชีวิตของคุณหละ ล้มเหลวมากพอหรือยัง ?
|
|
|
|
|
บันทึกการเข้า
|
|
|
|
|
Too MC
|
|
« ตอบ #24806 เมื่อ: 27 กันยายน 2010 18:37:57 » |
|
ไม่มีชิ้นหลังหรอ ตู่
มันดูโล่งๆ
ชิ้นหลังตู่ ลองเอาของ EVO 10 มาใส่แล้วไม่แมท เพราะมันเต็มหลังไปหมดเลยครับ เลยจะลองเอาแบบนี้ก่อน แต่ก็กำลังมองหาลิ้นเข้ารูปบางๆ เหมือนกันครับ |
|
|
|
|
บันทึกการเข้า
|
เวลากิน กินให้อิ่ม อย่าชิมเล่น<br />เวลานอน นอนให้เห็น เป็นหลักฐาน<br />เวลาเที่ยว ให้สนุก สุขสำราญ<br />เวลางาน นั้นไม่ทำ ระยำคน
|
|
|
|
|
|
-TOR@RAYONG-
|
|
« ตอบ #24808 เมื่อ: 27 กันยายน 2010 18:45:04 » |
|
ช่วยกันสังเกตุนิดนะครับ.. ด.ญ.จีรภัทร ทองชุม (น้องจีจี้) อายุ 9 ปี
หายตัวไปขณะเดินขายพวงมาลัยใกล้ปั้มน้ำมัน ปตท.อ.แก่คอย
จ.สระบุรี เมื่อวันที่ 18 ก.ย.ที่ผานมา
พ่อแม่ออกตามหาพบเพียงรองเท้าเตะตกอยู่ริมกอหญ้า
พบบาะแสแจ้งที่สถานีประชาชน 02-791-1385-7http://twitpic.com/2q8fmd ได้ครับ มีลักษณะเด่นอะไรไหมครับ |
|
|
|
|
บันทึกการเข้า
|
|
|
|
|
Too MC
|
|
« ตอบ #24809 เมื่อ: 27 กันยายน 2010 19:38:43 » |
|
ขอโทษที่นะครับ ไม่แน้ใจมีผลสรุปเรื่องเสื้อครบรอบ 3 ปี หรือยังครับ
คายทราบ update ด้วยครับ
จากคนบ้านใกล
|
|
|
|
|
บันทึกการเข้า
|
เวลากิน กินให้อิ่ม อย่าชิมเล่น<br />เวลานอน นอนให้เห็น เป็นหลักฐาน<br />เวลาเที่ยว ให้สนุก สุขสำราญ<br />เวลางาน นั้นไม่ทำ ระยำคน
|
|
|
|
-TOR@RAYONG-
|
|
« ตอบ #24810 เมื่อ: 27 กันยายน 2010 19:42:32 » |
|
ขอโทษที่นะครับ ไม่แน้ใจมีผลสรุปเรื่องเสื้อครบรอบ 3 ปี หรือยังครับ
คายทราบ update ด้วยครับ
จากคนบ้านใกล
สรุปเบื้องต้นสีส้มครับ กำลังเปิดให้เสนอแบบอยู่ครับตู่ มีเสนอสักแบบไหม |
|
|
|
|
บันทึกการเข้า
|
|
|
|
|
โน่ SRC ™
|
|
« ตอบ #24811 เมื่อ: 27 กันยายน 2010 19:52:50 » |
|
ช่วยกันสังเกตุนิดนะครับ..ด.ญ.จีรภัทร ทองชุม (น้องจีจี้) อายุ 9 ปี
หายตัวไปขณะเดินขายพวงมาลัยใกล้ปั้มน้ำมัน ปตท.อ.แก่คอย
จ.สระบุรี เมื่อวันที่ 18 ก.ย.ที่ผานมา
พ่อแม่ออกตามหาพบเพียงรองเท้าเตะตกอยู่ริมกอหญ้า
พบบาะแสแจ้งที่สถานีประชาชน 02-791-1385-7http://twitpic.com/2q8fmd ได้ครับ มีลักษณะเด่นอะไรไหมครับ ร่วมด้วยช่วยกันคับ |
|
|
|
|
บันทึกการเข้า
|
|
|
|
|
potter
|
|
« ตอบ #24812 เมื่อ: 28 กันยายน 2010 04:26:12 » |
|
|
|
|
|
|
บันทึกการเข้า
|
|
|
|
|
(L)elle(L)
|
|
« ตอบ #24813 เมื่อ: 28 กันยายน 2010 07:58:57 » |
|
|
|
|
|
|
บันทึกการเข้า
|
|
|
|
|
-TOR@RAYONG-
|
|
« ตอบ #24814 เมื่อ: 28 กันยายน 2010 08:08:45 » |
|
|
|
|
|
|
บันทึกการเข้า
|
|
|
|
|
โน่ SRC ™
|
|
« ตอบ #24815 เมื่อ: 28 กันยายน 2010 08:12:04 » |
|
จัดป่ะหล่ะ
|
|
|
|
|
บันทึกการเข้า
|
|
|
|
|
-TOR@RAYONG-
|
|
« ตอบ #24816 เมื่อ: 28 กันยายน 2010 08:18:01 » |
|
สอบจ้า
ขึ้นโพลเดียมให้ได้นะพี่
|
|
|
|
|
บันทึกการเข้า
|
|
|
|
|
TaMaRu
|
|
« ตอบ #24817 เมื่อ: 28 กันยายน 2010 08:19:49 » |
|
|
|
|
|
|
บันทึกการเข้า
|
สงสัยให้ถามอย่าเดา...
|
|
|
|
โน่ SRC ™
|
|
« ตอบ #24818 เมื่อ: 28 กันยายน 2010 08:24:40 » |
|
สอบจ้า
ขึ้นโพลเดียมให้ได้นะพี่
 |
|
|
|
|
บันทึกการเข้า
|
|
|
|
|
Tin
|
|
« ตอบ #24819 เมื่อ: 28 กันยายน 2010 08:50:45 » |
|
สวัสดีตอนเช้าครับ ระยองโซน
|
|
|
|
|
บันทึกการเข้า
|
|
|
|
|
