พี่ๆ ครับ ผมนะไม่กังวลว่าความเร็วมากน้อยเป็นยังไงเลย เพราะผมคิดว่าฝีมือกาขับรถทุกท่าน ok อยู่นะ แต่สิ่งที่ไม่คาดฝันมันเกิดได้ตลอเวลา ไม่ว่าจะเร็วหรือไม่เร็ว จะบนถนนใหญ่หรือถนนเล็ก
เมื่อ 1 มกราคม 2550 เวลา 19.00 เส้นทางเสิงสาง- ครบุรี มุ่งหน้า อ.โชคชัย จ.นครราชสีมา
บรรยากาศเริ่มมึดมากเพราะเป็นฤดูหนาว ผมวิ่งบนเส้นทางนี้ด้วยความระมัดระวังอย่างถึงที่สุด เพราะทางโค้งกลับไปมาจำนวนมาก ประกอบกับเส้นทางเป็นถนนลาดยางหลังเต่า มีเนวิเกเเตอร์บอกทางด้วยแผนที่ว่าตรงไหนเป็นโค้งซ้ายหรือขวา (พี่ชายผม) ทุกคนไม่มีใครหลับ ผมใช้ความเร็ว 80 km/hr ตอนนั้นเห็นหมาตัวนึงอยู๋ฝั่งขวาของถนนในพุ่มไม้ระยะน่าจะเกิน 300เมตรได้ พอเข้าใกล้มันก็เดินมากลางถนน และมันก็ข้ามถนนผ่านไปที่ระยะ 100 เมตรห่างจากผมได้ พอวิ่งเข้าใกล้มันอีกมันก็ยืนริมถนน รอบ้าไรก็ไม่รู้ และพอเหลือระยะ 5 เมตร มันก็วิ่งเข้ามา แล้วมันก็มุดในล้อหน้าซ้ายผม มุดเข้าไปพันเข้าไปในล้อเลย ดังตุ๊บๆๆๆ อยู่ในซุ้มล้อหน้า
ทันใดนั้นรถผมก็เริ่มเสียการควบคุม พวงมาลัยไม่มีความหมายอีกต่อไป รถเริ่มหมุนซ้ายแล้วก็ดัง "ปึ๊ง" สนั่นลั่นทุ่ง ผมมึนหัว ได้กลิ่นน้ำมันโชยออกมามาก คิดว่าน่าจะกระแทกแรงมาก มองไปข้างหลังรถ หยิบไปฉายจากเอวส่องไปดูพ่อแม่และน้องที่นั่งหลัง ดูพี่ชายนั่งซ้าย ทุกคนไม่มีใครหมดสติ ไม่มีใครหัวแตก ยังพูดรู้เรื่อง ผมมองผ่านกระจกหลังไปเห็นรถอีกคันนึงคว่ำอยู่ ตกใจมาคิดว่าเราไปชนใครลงข้างทางด้วย ทุกคนรีบลงจากรถ ปลดเซฟตี้เบลท์ แต่ผมออกไม่ได้ เท้ามันติด ผมก็งัดเท้าตัวเองเลยครับ วันนั้นผมใส่รองเท้าหัวเหล็ก หนังรองเท้าเปิด หัวเหล็กเป็นรอยถลอกเข้าไปเกือบมิล
จากนั้นผมก็ลงจากรถ ควานหาวิทยุสื่อสาร เพื่อ MAYDAY ก็มีรถกู้ภัยมา แต่ไม่ได้มาอะไรเลย มันมาเพื่อขนเครื่องเสียง ของมีค่าในรถไปหมด แล้วมันก็ไป ผมโดนชาวบ้านแถวนั้นเข้ามาขว้าที่คอเสื้อ จะเอาพระที่แขวนคอผมให้ได้ ผมเลยต้องยิงปืนขู่เลย แล้วตะโกนบอกว่า "ผมไม่ต้องการความช่วยเหลือ ออกไปไม่งั้นยิง"
ครั้งนั้น ยังโชคดีที่ไม่มีใครในรถผมเป็นอะไรมาก นอกจากฟกช้ำดำเขียว หัวโน แต่ผมมือซ้ายจับหัวเกียร์ กระแทกเข้าคอนโซลที่พังเข้ามา เป็นแผลมากมาย ตอนนี้ก็แผลเป็นเตือนใจ และที่สำคัญทุกคนคาดเข็มขัดนิรภัยครับ
